Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Lăcus Albānus

  • 1 Lacus Albanus

    Albānus, a, um, adj. [Alba].
    I.
    A.. Pertaining to the town of Alba, Alban:

    exercitus,

    Liv. 1, 28:

    pax,

    the peace between the Romans and Albans, id. 1, 27.—
    B.
    Pertaining to Albania:

    mare Albanum,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    ora,

    Val. Fl. 5, 460.—
    II.
    Hence, Albāni, ōrum, m.
    A. B.
    The Albanians, the inhabitants of Albania, on the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 38.— Esp., Lăcus Albānus, a deep lake in Latium, south of Rome, and on the west side of old Alba, now Lago di Albano, Liv. 5, 15.— Mons Albānus, a rocky mountain in Latium, now Monte Cavo, lying eastward from the Alban Lake, 2500 feet above the surface of the Tyrrhene Sea, on whose western declivity, extending to the lake, was the old Alba Longa. Upon its summit, which afforded a noble view, stood the splendid temple of Juppiter Latiaris, up to which wound a paved way, still in part existing, for the festive processions in the holidays of the Latins (feriae Latinae), as well as for the ovations of the Roman generals, cf. Müll. Roms Camp. 2, 139-146.— Lăpis Albānus, the kind of stone hewn from Mount Alba, called in Ital. peperino or piperno, Vitr. 2, 7;

    hence. Albanae columnae,

    made of such stone, Cic. Scaur. 2, 45.— Albānum, i, n., an estate at Alba, Cic. Att. 7, 5; Quint. 5, 13, 40; Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacus Albanus

  • 2 Albanus

    Albānus, a, um, adj. [Alba].
    I.
    A.. Pertaining to the town of Alba, Alban:

    exercitus,

    Liv. 1, 28:

    pax,

    the peace between the Romans and Albans, id. 1, 27.—
    B.
    Pertaining to Albania:

    mare Albanum,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    ora,

    Val. Fl. 5, 460.—
    II.
    Hence, Albāni, ōrum, m.
    A. B.
    The Albanians, the inhabitants of Albania, on the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 38.— Esp., Lăcus Albānus, a deep lake in Latium, south of Rome, and on the west side of old Alba, now Lago di Albano, Liv. 5, 15.— Mons Albānus, a rocky mountain in Latium, now Monte Cavo, lying eastward from the Alban Lake, 2500 feet above the surface of the Tyrrhene Sea, on whose western declivity, extending to the lake, was the old Alba Longa. Upon its summit, which afforded a noble view, stood the splendid temple of Juppiter Latiaris, up to which wound a paved way, still in part existing, for the festive processions in the holidays of the Latins (feriae Latinae), as well as for the ovations of the Roman generals, cf. Müll. Roms Camp. 2, 139-146.— Lăpis Albānus, the kind of stone hewn from Mount Alba, called in Ital. peperino or piperno, Vitr. 2, 7;

    hence. Albanae columnae,

    made of such stone, Cic. Scaur. 2, 45.— Albānum, i, n., an estate at Alba, Cic. Att. 7, 5; Quint. 5, 13, 40; Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Albanus

  • 3 lacus

    lăcus, ūs ( gen. laci, Vulg. Dan. 6, 17; 24; id. Jer. 37, 15; Cassiod. Var. 11, 14; dat. and abl. plur. lacis, Anthol. Lat. 5, 71, 10:

    lacibus,

    Plin. 23, 1, 20, § 33;

    usually lacubus,

    Ov. M. 12, 278 al.), m. [root lak, to tear; Gr. lakos, lakeros, lakkos; Lat. lacer, lacinia, lacuna, lāma; cf. lacerna; originally any thing hollow, hence].
    I.
    A large vessel for liquids, a basin, tank, tub; esp. a vat into which the wine flowed from the press, Cato, R. R. 25; 67, 2; Col. 12, 18, 3:

    tu quoque devotos, Bacche, relinque lacus,

    Tib. 2, 3, 64:

    de lacubus proxima musta tuis,

    Ov. F. 4, 888;

    a tank of water, in which heated metal was cooled: alii stridentia tingunt Aera lacu,

    Verg. G. 4, 173:

    gelido ceu quondam lamina candens tincta lacu, stridit,

    Ov. M. 9, 170:

    ferrum, igne rubens... lacubus demittit,

    id. ib. 12, 278.—Hence,
    B.
    Transf.:

    oratio quasi de musto ac lacu fervida,

    i. e. still new, that has not done fermenting, Cic. Brut. 83, 288.—
    II.
    A large body of water which rises and falls (opp. stagnum, a standing pool), a lake, pond:

    agri, aedificia, lacus, stagna,

    Cic. Agr. 3, 2, 7:

    exhalant lacus nebulam,

    Lucr. 5, 463:

    deae, quae illos Hennenses lacus lucosque incolitis,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188; cf.

    2, 4, 48, § 107: Averni,

    Lucr. 6, 746; Cic. Tusc. 1, 16, 37:

    Albanus,

    id. Div. 1, 44, 100:

    Fucinus,

    Plin. 36, 15, 24, § 124:

    dicebar sicco vilior esse lacu,

    Prop. 2, 14 (3, 6), 12:

    ad spurcos lacus,

    Juv. 6, 603.— Poet., of a river:

    deinde lacu fluvius se condidit alto Ima petens,

    Verg. A. 8, 66; cf. v. 74;

    of the Styx,

    id. ib. 6, 134; 238; 393.—
    III.
    A large reservoir for water, a basin, tank, cistern (of which there were a great number in Rome), Front. 3; 78; Liv. 39, 44; Plin. 36, 15, 24, § 121:

    a furno redeuntes lacuque,

    Hor. S. 1, 4, 37.—A place called Lacus: garruli et malevoli supra Lacum, at the pond (perh. Lacus Curtius or Lacus Juturnae), Plaut. Curc. 4, 1, 16.—Prov.:

    siccus lacus, for something useless,

    Prop. 2, 11, 11 (3, 6, 12).—
    IV. a.
    A hole in which lime is slacked, a lime-hole, Vitr. 7, 2, 2.—
    b.
    One of the bins or receptacles for pulse in a granary:

    sed et lacubus distinguuntur granaria, ut separatim quaeque legumina ponantur,

    Col. 1, 6, 14.—
    c.
    A den or cave for lions:

    labitur in lacum leonum,

    Prud. Cath. 4, 65; Vulg. Dan. 6, 7.—
    d.
    The pit, the place of the dead (cf. II. fin. supra):

    salvasti me a descendentibus in lacum,

    Vulg. Psa. 29, 4.—
    V.
    For lacunar, a panel in a ceiling (ante-class.): resultant aedesque lacusque, Lucil. ap. Serv. Verg. A. 1, 726.

    Lewis & Short latin dictionary > lacus

  • 4 lacus

        lacus ūs, m    [2 LAC-], an opening, hollow, lake, pond, pool (of living water): apud ipsum lacum Est pistrilla, T.: Albanus: ad spurcos lacūs, Iu.: lacu Fluvius se condidit alto, in the water, V.: Quo te cumque lacus Fonte tenet, thy body of water, V.— A reservoir, tank, cistern (for storing water): lacūs sternendos lapide locare, L.: a furno redeuntes lacuque, H.—Prov.: siccus lacus, i. e. something useless, Pr.— A basin, tank, tub, vat, reservoir: de lacubus proxima musta tuis, O.: alii tingunt Aera lacu, cooling-trough, V.: gelido lamina Tincta lacu, O.—Fig.: quasi de musto ac lacu fervida oratio, i. e. still in its fresh fervor.
    * * *
    I
    basin/tank/tub; lake/pond; reservoir/cistern/basin, trough; lime-hole; bin; pit
    II
    basin/tank/tub; lake/pond; reservoir/cistern/basin, trough; lime-hole; bin; pit

    Latin-English dictionary > lacus

  • 5 Lapis Albanus

    Albānus, a, um, adj. [Alba].
    I.
    A.. Pertaining to the town of Alba, Alban:

    exercitus,

    Liv. 1, 28:

    pax,

    the peace between the Romans and Albans, id. 1, 27.—
    B.
    Pertaining to Albania:

    mare Albanum,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    ora,

    Val. Fl. 5, 460.—
    II.
    Hence, Albāni, ōrum, m.
    A. B.
    The Albanians, the inhabitants of Albania, on the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 38.— Esp., Lăcus Albānus, a deep lake in Latium, south of Rome, and on the west side of old Alba, now Lago di Albano, Liv. 5, 15.— Mons Albānus, a rocky mountain in Latium, now Monte Cavo, lying eastward from the Alban Lake, 2500 feet above the surface of the Tyrrhene Sea, on whose western declivity, extending to the lake, was the old Alba Longa. Upon its summit, which afforded a noble view, stood the splendid temple of Juppiter Latiaris, up to which wound a paved way, still in part existing, for the festive processions in the holidays of the Latins (feriae Latinae), as well as for the ovations of the Roman generals, cf. Müll. Roms Camp. 2, 139-146.— Lăpis Albānus, the kind of stone hewn from Mount Alba, called in Ital. peperino or piperno, Vitr. 2, 7;

    hence. Albanae columnae,

    made of such stone, Cic. Scaur. 2, 45.— Albānum, i, n., an estate at Alba, Cic. Att. 7, 5; Quint. 5, 13, 40; Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Lapis Albanus

  • 6 Mons Albanus

    Albānus, a, um, adj. [Alba].
    I.
    A.. Pertaining to the town of Alba, Alban:

    exercitus,

    Liv. 1, 28:

    pax,

    the peace between the Romans and Albans, id. 1, 27.—
    B.
    Pertaining to Albania:

    mare Albanum,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    ora,

    Val. Fl. 5, 460.—
    II.
    Hence, Albāni, ōrum, m.
    A. B.
    The Albanians, the inhabitants of Albania, on the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 38.— Esp., Lăcus Albānus, a deep lake in Latium, south of Rome, and on the west side of old Alba, now Lago di Albano, Liv. 5, 15.— Mons Albānus, a rocky mountain in Latium, now Monte Cavo, lying eastward from the Alban Lake, 2500 feet above the surface of the Tyrrhene Sea, on whose western declivity, extending to the lake, was the old Alba Longa. Upon its summit, which afforded a noble view, stood the splendid temple of Juppiter Latiaris, up to which wound a paved way, still in part existing, for the festive processions in the holidays of the Latins (feriae Latinae), as well as for the ovations of the Roman generals, cf. Müll. Roms Camp. 2, 139-146.— Lăpis Albānus, the kind of stone hewn from Mount Alba, called in Ital. peperino or piperno, Vitr. 2, 7;

    hence. Albanae columnae,

    made of such stone, Cic. Scaur. 2, 45.— Albānum, i, n., an estate at Alba, Cic. Att. 7, 5; Quint. 5, 13, 40; Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Mons Albanus

  • 7 Albani

    Albānus, a, um, adj. [Alba].
    I.
    A.. Pertaining to the town of Alba, Alban:

    exercitus,

    Liv. 1, 28:

    pax,

    the peace between the Romans and Albans, id. 1, 27.—
    B.
    Pertaining to Albania:

    mare Albanum,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    ora,

    Val. Fl. 5, 460.—
    II.
    Hence, Albāni, ōrum, m.
    A. B.
    The Albanians, the inhabitants of Albania, on the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 38.— Esp., Lăcus Albānus, a deep lake in Latium, south of Rome, and on the west side of old Alba, now Lago di Albano, Liv. 5, 15.— Mons Albānus, a rocky mountain in Latium, now Monte Cavo, lying eastward from the Alban Lake, 2500 feet above the surface of the Tyrrhene Sea, on whose western declivity, extending to the lake, was the old Alba Longa. Upon its summit, which afforded a noble view, stood the splendid temple of Juppiter Latiaris, up to which wound a paved way, still in part existing, for the festive processions in the holidays of the Latins (feriae Latinae), as well as for the ovations of the Roman generals, cf. Müll. Roms Camp. 2, 139-146.— Lăpis Albānus, the kind of stone hewn from Mount Alba, called in Ital. peperino or piperno, Vitr. 2, 7;

    hence. Albanae columnae,

    made of such stone, Cic. Scaur. 2, 45.— Albānum, i, n., an estate at Alba, Cic. Att. 7, 5; Quint. 5, 13, 40; Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Albani

  • 8 Albanum

    Albānus, a, um, adj. [Alba].
    I.
    A.. Pertaining to the town of Alba, Alban:

    exercitus,

    Liv. 1, 28:

    pax,

    the peace between the Romans and Albans, id. 1, 27.—
    B.
    Pertaining to Albania:

    mare Albanum,

    Plin. 6, 13, 15, § 38:

    ora,

    Val. Fl. 5, 460.—
    II.
    Hence, Albāni, ōrum, m.
    A. B.
    The Albanians, the inhabitants of Albania, on the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 38.— Esp., Lăcus Albānus, a deep lake in Latium, south of Rome, and on the west side of old Alba, now Lago di Albano, Liv. 5, 15.— Mons Albānus, a rocky mountain in Latium, now Monte Cavo, lying eastward from the Alban Lake, 2500 feet above the surface of the Tyrrhene Sea, on whose western declivity, extending to the lake, was the old Alba Longa. Upon its summit, which afforded a noble view, stood the splendid temple of Juppiter Latiaris, up to which wound a paved way, still in part existing, for the festive processions in the holidays of the Latins (feriae Latinae), as well as for the ovations of the Roman generals, cf. Müll. Roms Camp. 2, 139-146.— Lăpis Albānus, the kind of stone hewn from Mount Alba, called in Ital. peperino or piperno, Vitr. 2, 7;

    hence. Albanae columnae,

    made of such stone, Cic. Scaur. 2, 45.— Albānum, i, n., an estate at Alba, Cic. Att. 7, 5; Quint. 5, 13, 40; Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Albanum

  • 9 redundo

    red-undo, āvi, ātum, 1, v. n.; of water, from being over full, to run back or over, to pour over, stream over, overflow (freq. and class.; a favorite word of Cic., esp. in trop. senses; not in Cæs., Verg., or Hor.; cf.: refluo, recurro).
    I.
    Lit.:

    mare neque redundat unquam neque effunditur,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    si lacus Albanus redundasset,

    id. Div. 2, 32, 69; so,

    lacus,

    id. ib. 1, 44, 100; cf. Suet. Claud. 32: redundantibus cloacis, Sall. H. Fragm. ap. Non. 138, 7 (id. H. 3, 26 Dietsch):

    Nilus campis redundat,

    Lucr. 6, 712; so,

    fons campis,

    id. 5, 603; and:

    aqua gutture pleno,

    Ov. R. Am. 536:

    cum pituita redundat aut bilis,

    Cic. Tusc. 4, 10, 23; cf.:

    locos pituitosos et quasi redundantes,

    id. Fat. 4, 7:

    sanguis in ora et oculos redundat,

    Flor. 3, 17, 8. —
    b.
    Poet., in part. pass.:

    redundatus = redundans: amne redundatis fossa madebat aquis,

    Ov. F. 6, 402; and for undans: (Boreae vis saeva) redundatas flumine cogit aquas, the swelling, surging waters (opp. aequato siccis aquilonibus Istro), id. Tr. 3, 10, 52.—
    B.
    Transf.: redundare aliquā re, or absol., to be over full of, to overflow with any thing.
    1.
    Of things:

    quae (crux) etiam nunc civis Romani sanguine redundat,

    is soaked with, Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf.:

    sanguine hostium Africa,

    id. Imp. Pomp. 11, 30; and id. Cat. 3, 10, 24:

    largus manat cruor: ora redundant Et patulae nares,

    Luc. 9, 812.—
    2.
    Of persons:

    hesternā cenā redundantes,

    Plin. Pan. 63, 3. —
    II.
    Trop., to flow forth in excess, superabound, redound, to be superfluous, redundant; to flow forth freely, to be copious, to abound:

    is (Molo) dedit operam, ut nimis redundantes nos juvenili quādam dicendi impunitate et licentiā reprimeret, et quasi extra ripas diffluentes coërceret,

    Cic. Brut. 91, 316:

    ne aut non compleas verbis, quod proposueris, aut redundes,

    id. Part. Or. 7, 18; cf.:

    Stesichorus redundat atque effunditur,

    Quint. 10, 1, 62:

    Asiatici oratores parum pressi et nimis redundantes,

    Cic. Brut. 13, 51; id. de Or. 2, 21, 88; cf. Quint. 9, 4, 116; 12, 10, 12; 17:

    hoc tempus omne post consulatum objecimus iis fluctibus, qui per nos a communi peste depulsi, in nosmet ipsos redundarunt,

    Cic. de Or. 1, 1, 3:

    quod redundabit de vestro frumentario quaestu,

    id. Verr. 2, 3, 66, § 155:

    quorum (vitiorum) ad amicos redundet infamia,

    id. Lael. 21, 76: vitia Atheniensium in civitatem nostram, id. Rep. 1, 3, 5:

    si ex hoc beneficio nullum in me periculum redundavit,

    id. Sull. 9, 27; cf.:

    servi, ad quos aliquantum etiam ex cottidianis sumptibus ac luxurie redundet,

    id. Cael. 23, 57 fin.:

    in genus auctoris miseri fortuna redundat,

    Ov. Tr. 3, 1, 73:

    nationes, quae numero hominum ac multitudine ipsa poterant in provincias nostras redundare,

    id. Prov. Cons. 12, 31:

    si haec in eum annum redundarint,

    id. Mur. 39, 85:

    quod laudem adulescentis propinqui existimo etiam ad meum aliquem fructum redundare,

    to redound, id. Lig. 3, 8; cf.:

    gaudeo tuā gloriā, cujus ad me pars aliqua redundat,

    Plin. Ep. 5, 12, 2:

    omnium quidem beneficiorum quae merentibus tribuuntur non ad ipsos gaudium magis quam ad similes redundat,

    id. Pan. 62, 1; Quint. 12, 2, 19:

    nisi operum suorum ad se laudem, manubias ad patriam redundare maluisset,

    Val. Max. 4, 3, 13:

    ut gloria ejus ad ipsum redundaret,

    id. 8, 14, ext. 4;

    Auct. B. Alex. 60, 2: animus per se multa desiderat, quae ad officium fructumve corporis non redundant,

    Lact. 7, 11, 7:

    ex rerum cognitione efflorescat et redundet oportet oratio,

    pour forth copiously, abundantly, Cic. de Or. 1, 6, 20:

    ex meo tenui vectigali... aliquid etiam redundabit,

    something will still remain, id. Par. 6, 3, 49:

    non reus ex eā causā redundat Postumus,

    does not appear to be guilty, id. Rab. Post. 5, 11:

    hinc illae extraordinariae pecuniae redundarunt,

    have flowed, proceeded, id. Verr. 2, 1, 39, § 100; cf. id. ib. 2, 3, 43, § 103: ne quid hoc parricidā civium interfecto, invidiae mihi in posteritatem redundaret, should redound to or fall upon me, id. Cat. 1, 12, 29. —
    * b.
    Poet., with acc.:

    Vulturnus Raucis talia faucibus redundat,

    spouts forth, Stat. S. 4, 3, 71.—
    B.
    Transf., to be present in excess; to be redundant, superabound; and: redundare aliquā re, to have an excess or redundancy of any thing: redundat aurum ac thesauri patent, Lucil. ap. Non. 384, 17:

    in quibus (definitionibus) neque abesse quicquam decet neque redundare,

    Cic. de Or. 2, 19, 83; cf.:

    ut neque in Antonio deesset hic ornatus orationis neque in Crasso redundaret,

    id. ib. 3, 4, 16; Quint. 1, 4, 9:

    ut nulla (species) neque praetermittatur neque redundet,

    Cic. Or. 33, 117:

    munitus indicibus fuit, quorum hodie copia redundat,

    id. Sest. 44, 95:

    splendidissimorum hominum multitudine,

    id. Pis. 11, 25; cf.:

    redundante multitudine,

    Tac. H. 2, 93:

    quod bonum mihi redundat,

    Cic. Q. Fr. 3, 9, 1:

    quo posset urbs et accipere ex mari, quo egeret, et reddere, quo redundaret,

    id. Rep. 2, 5, 10:

    omnibus vel ornamentis vel praesidiis redundare,

    id. Fam. 3, 10, 5:

    tuus deus non digito uno redundat, sed capite, collo, cervicibus, etc.,

    id. N. D. 1, 35, 99:

    hominum multitudine,

    id. Pis. 11, 25; cf.

    armis,

    Tac. H. 2, 32:

    hi clientelis etiam exterarum nationum redundabant,

    id. Or. 36:

    acerbissimo luctu redundaret ista victoria,

    Cic. Lig. 5, 15:

    Curiana defensio tota redundavit hilaritate quādam et joco,

    id. de Or. 2, 54, 221.— Hence, rĕdundans, antis, P. a., overflowing, superfluous, excessive, redundant:

    amputatio et decussio redundantioris nitoris,

    Tert. Cult. Fem. 2, 9.— Adv.: rĕdundanter, redundantly, superfluously, excessively, Plin. Ep. 1, 20, 21.— Comp., Ambros. Ep. 82, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > redundo

  • 10 redundo

    rĕdundo, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] refluer, déborder. [st2]2 [-] surabonder, regorger; être très abondant, être en excès, être redondant (style). [st2]3 [-] jaillir de, jaillir sur, retomber sur, revenir à.    - redundare sanguine: ruisseler de sang, être inondé de sang.    - redundare in (ad) aliquem: retomber sur qqn, rejaillir sur qqn.    - gaudeo tuā gloriā, cujus ad me pars aliqua redundat, Plin. Ep. 5, 11: je me réjouis de ta gloire dont une partie rejaillit sur moi.    - redundare aliqua re: regorger de qqch, être plein de qqch.    - haec Capua optimorum civium multitudine redundat, Cic. Pis. 25: actuellement Capoue regorge d'une multitude d'excellents citoyens.    - Nilus redundat: le Nil déborde.
    * * *
    rĕdundo, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] refluer, déborder. [st2]2 [-] surabonder, regorger; être très abondant, être en excès, être redondant (style). [st2]3 [-] jaillir de, jaillir sur, retomber sur, revenir à.    - redundare sanguine: ruisseler de sang, être inondé de sang.    - redundare in (ad) aliquem: retomber sur qqn, rejaillir sur qqn.    - gaudeo tuā gloriā, cujus ad me pars aliqua redundat, Plin. Ep. 5, 11: je me réjouis de ta gloire dont une partie rejaillit sur moi.    - redundare aliqua re: regorger de qqch, être plein de qqch.    - haec Capua optimorum civium multitudine redundat, Cic. Pis. 25: actuellement Capoue regorge d'une multitude d'excellents citoyens.    - Nilus redundat: le Nil déborde.
    * * *
        Redundo, redundas, redundare, pen. prod. Ex re et vnda compositum. Cic. Estre si plein que l'eaue s'en va par dessus, Regorger, Redonder, Estre trop et superflu.
    \
        Si lacus Albanus redundasset. Cic. Regorgeoit, Estoit desbordé.
    \
        Redundat pituita. Cic. Superabonde, ou Surabonde.
    \
        Forum sanguine redundauit. Cicero. Nageoit en sang, Regorgeoit de sang.
    \
        Hesterna coena redundare. Plin. iunior. Estre plein jusques à la gorge du soupper du jour precedent.
    \
        Vno digito redundare. Cic. Avoir un doigt trop au pied ou à la main, Superabonder.
    \
        Redundat ad meum aliquem fructum haec laus. Cic. Redonde et vient à mon prouffit.

    Dictionarium latinogallicum > redundo

  • 11 praeter

    praeter, adv. and prep. [prae, with the demonstrative suffix ter, as in inter, subter, propter], signifies motion by or past, and hence, also, beyond, or rest outside a thing.
    I.
    Adv., past, by, beyond (cf. praeterquam), in the trop. sense; i. e.
    A.
    Comparatively, before, beyond, above, more than (only ante-class.):

    quae praeter sapiet quam placet parentibus,

    Plaut. Pers. 3, 1, 38:

    quod mihi videre Facere, et praeter quam res te adhortatur tua,

    Ter. Heaut. 1, 1, 8.—
    B.
    Exceptionally, except, excepting, unless, save (class. but rare):

    etiam e Graecis ipsis diligenter cavendae sunt quaedam familiaritates, praeter hominum perpaucorum,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 16:

    ne quis praeter armatus violaretur,

    Liv. 4, 59, 7 Weissenb. ad loc.:

    diem statuit, ante quam liceret sine fraude ab armis discedere, praeter rerum capitalium damnatis,

    Sall. C. 36, 2:

    religionum usquequaque contemptor, praeter unius deae Syriae,

    Suet. Ner. 56; id. Claud. 4 fin.: exsules, praeter caedis damnati, restituebantur, [p. 1434] Just. 13, 5, 2:

    praeter hodie,

    Vulg. Gen. 21, 26:

    nil praeter salices cassaque canna fuit,

    Ov. F. 6, 406:

    uti pueri in curiam ne introeant, praeter ille unus Papirius,

    Gell. 1, 23, 13.—In connection with the particles si, quod, que:

    praeter si aliter nequeas,

    unless, Varr. R. R. 1, 41 fin.:

    praeter quod epulis alienis voluptates meas anteferrem, etc.,

    besides that, App. M. 2, p. 122:

    montes in Arcadiā Cyllene, Lycaeus... praeterque ignobiles octo,

    and besides, and also, Plin. 4, 6, 10, § 21:

    praeterque,

    id. 5, 1, 1, § 16; 8, 42, 67, § 166; 9, 39, 64, § 138; 11, 4, 3, § 10. —For praeter quam and praeter propter, v. praeterquam and praeterpropter.—
    II.
    Prep. with acc., past, by, before, in front of, along.
    A.
    Lit., of place (rare but class.):

    mustela murem mihi abstulit praeter pedes,

    Plaut. Stich. 3, 2, 7:

    magni montes solem succedere praeter,

    Lucr. 4, 139:

    praeter castra Caesaris suas copias transduxit,

    Caes. B. G. 1, 48:

    servi ejus praeter oculos Lollii haec omnia ferebant,

    before the eyes of, Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    Ligures praeter oram Etrusci maris Neapolim transmisit,

    Liv. 40, 41:

    praeter radices montis lapsus amnis,

    Plin. 6, 3, 4, § 10:

    praeter ora suorum,

    Tac. H. 4, 30:

    tela volant... Praeter utrumque latus praeterque et lumen et aures,

    Ov. M. 5, 158:

    praeter majorum cineres rapitur Lateranus,

    Juv. 8, 146.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., over, beyond; against, contrary to, aside from:

    nihil praeter rem locuti sumus,

    beside the matter, irrelevant, Auct. Her. 4, 1, 1:

    praeter aetatem stultus,

    Plaut. Ep. 1, 2, 3:

    praeter aequom delinquere,

    id. Bacch. 3, 3, 14:

    multa praeter spem evenisse,

    id. Rud. 2, 3, 69; cf.:

    quor sedebas in foro Tu solus praeter alios,

    apart from, id. Ps. 3, 2, 13:

    praeter naturam praeterque fatum,

    Cic. Phil. 1, 4, 10:

    praeter consuetudinem,

    id. Div. 2, 28, 60:

    cum lacus Albanus praeter modum crevisset,

    id. ib. 1, 44, 100:

    quod mihi videre praeter aetatem tuam Facere,

    Ter. Heaut. 1, 1, 7.—
    2.
    In partic.
    a.
    Comparatively, of that which goes beyond something else, beyond, above, more than; esp.:

    praeter ceteros, alios, omnes, etc.: illud praeter alia mira miror,

    Plaut. Am. 2, 2, 140:

    praeter ceteros laborabis,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43; id. Sull. 3, 7:

    quae me igitur res praeter ceteros impulit, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 1, 2:

    necesse est quod mihi consuli praecipuum fuit praeter alios, id jam privato cum ceteris esse commune,

    id. Sull. 3, 9:

    ut Argonautas praeter omnes candidum Medea mirata est ducem,

    Hor. Epod. 3, 9; Ter. And. 1, 1, 31.—With neg.:

    nonne ostendis te vereri, quod praeter ceteros tu metuere non debeas,

    less than the rest, Cic. Rosc. Am. 50, 145.—
    b.
    Of that besides which there is something else in addition, besides, together with, in addition to:

    ut praeter se denos ad colloquium adducerent,

    Caes. B. G. 1, 43:

    praeter imperatas pecunias,

    id. B. C. 3, 32:

    ut praeter auctoritatem vires quoque haberet,

    id. ib. 3, 57:

    praeter illud commodum, quod, etc., tum etiam, etc.,

    Col. 4, 18.—
    c.
    Exceptionally, besides, except:

    nec nobis praeter me alius est servos,

    Plaut. Am. 1, 1, 244:

    hoc nemini praeter me videtur,

    Cic. Att. 1, 1, 2:

    omnibus sententiis praeter unam condemnatus est,

    id. Clu. 20, 55:

    neque vestitus, praeter pelles habeant,

    Caes. B. G. 4, 1:

    frumentum omne, praeter quod secum portaturi erant, comburunt,

    id. ib. 1, 5:

    nullas (litteras) acceperam praeter quae mihi binae redditae sunt, etc.,

    Cic. Att. 5, 3, 2:

    ex plurimis honoribus, praeter paucos non recepit,

    Suet. Tib. 26.—
    d.
    Praeter haec, for praeterea, besides that, besides, moreover (ante- and postclass.), Ter. Ad. 5, 3, 61; Cels. 2, 4.
    In composition, praeter has the signification of past, by, and beyond, or besides; e.
    g. praeterducere, praetermittere, praeterea.

    Lewis & Short latin dictionary > praeter

  • 12 reprimo

    rĕ-prĭmo, pressi, pressum, 3, v. a., to press back, keep back; to check, curb, restrain (class., partic. in the trop. sense; cf.: repello, refuto).
    I.
    Lit.: illa praedicta Veientium, si lacus Albanus redundasset, Romam periturum;

    si repressus esset, Veios,

    Cic. Div. 2, 32, 69:

    amnem,

    Flor. 1, 1, 3:

    fontes,

    Stat. Th. 5, 522:

    alvum,

    Cels. 2, 12; cf.:

    medicamenta reprimentia,

    id. 6, 6, 2; 6, 16, 2 al.:

    vulvas procidentes,

    Plin. 35, 15, 51, § 182:

    sudorem,

    id. 20, 13, 51, § 142:

    labra,

    Plaut. Cas. 2, 8, 16:

    dextram,

    Verg. A. 12, 939:

    ensem,

    Stat. Th. 11, 309:

    retro pedem cum voce,

    Verg. A. 2, 378.—

    Of personal objects: represso jam Lucterio et remoto,

    forced back, Caes. B. G. 7, 8; cf.:

    aliquem repressum, non oppressum relinquere,

    Cic. Mur. 15, 32.—
    II.
    Trop. (the figure borrowed from the restraining, confining of a stream), to check, curb, restrain, limit, confine, repress:

    difficilem quandam temperantiam postulant in eo, quod semel admissum coërceri reprimique non potest,

    Cic. Fin. 1, 1, 2; cf.:

    furorem exsultantem reprimere,

    id. Sest. 44, 95:

    intellego hanc rei publicae pestem paulisper reprimi, non in perpetuum comprimi posse,

    id. Cat. 1, 12, 30:

    memoria, non exstincta, sed repressa vetustate,

    suppressed, id. Cael. 30, 71:

    impetus hostium repressos esse intellegunt ac retardatos,

    id. Imp. Pomp. 5, 13:

    iis regios spiritus repressit,

    Nep. Dion, 5, 5:

    animi incitationem atque alacritatem non reprimere sed augere,

    Caes. B. C. 3, 92 fin.:

    cursum,

    id. ib. 3, 93:

    itinera,

    Cic. Att. 10, 9:

    fugam hostium,

    Caes. B. G. 3, 14:

    iracundiam,

    Ter. Ad. 5, 3, 8; 9:

    nunc reprimam susceptam objurgationem,

    Cic. Att. 4, 16, 9 (15):

    illius conatus,

    id. Verr. 2, 2, 26, § 64:

    consuetudinem peccandi,

    id. ib. 2, 2, 22, §

    53: fletum,

    id. Rep. 6, 15, 15:

    gemitum,

    Ov. M. 9, 163 et saep.:

    odium suum a corpore alicujus,

    Cic. Sest. 55, 117:

    famam,

    id. Phil. 11, 10, 23:

    ferocitatem,

    id. Off. 2, 11, 40:

    impetum,

    id. Leg. 3, 12, 27.— Poet., with inf.: ast occasus ubi tempusve audere repressit, the bold undertaking, Enn. ap. Tert. p. 178 Müll. (Ann. v. 292 Vahl.).—

    Of personal objects: quem neque fides, neque jusjurandum... Repressit,

    has restrained, Ter. Ad. 3, 2, 9:

    me... horum aspectus in ipso cursu orationis repressit,

    Cic. Sest. 69, 144:

    quem L. Murena repressum magnā ex parte, non oppressum reliquit,

    id. Mur. 15, 32: reprimam me, ne aegre quicquam ex me audias, I will control myself, check or restrain myself, Ter. Hec. 5, 1, 38; so,

    me,

    id. Heaut. 1, 2, 25; Cic. Leg. 2, 17, 44:

    hac repressi castigatione in proelium redeunt,

    Just. 1, 6, 15; cf.

    mid.: vix reprimor, quin te manere jubeam,

    Plaut. Mil. 4, 8, 58:

    se ab omni contagione vitiorum,

    Plin. Pan. 83, 2.— Hence, adv.: rĕpressē, with restraint, constrainedly:

    repressius peccare,

    Gell. 12, 11, 5:

    repressius actum est,

    Amm. 29, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > reprimo

  • 13 Alba [2]

    2. Alba, ae, f. (verwandt mit albus, ἀλφός, sabin. alpus, mhd. »die Albe«, d.i. schneeiges Hochgebirge), I) Name mehrerer hochgelegener Städte, von denen bes. merkwürdig: A) mit dem Beinamen Longa, die älteste latinische Stadt, nach der Sage von Askanius erbaut, Mutterstadt der Römer, auf einem schmalen, langgedehnten Hügelrücken (dah. Longa) an der Südostseite des Randes, der den Albanersee einschließt, den höchsten Gipfel des mons Albanus im Rücken, bei dem jetzigen Kloster Palazzuola, die zur Zeit ihrer Blüte viele Kolonien in die umliegende reich gesegnete Gegend sandte, aber schon unter Tullus Hostilius von den Römern aus immer zerstört wurde, s. Enn. ann. 34 (66), wo arch. Genet. Albai Longai. Varr. LL. 5, 144. Liv. 1, 3 u. 23 33. Verg. Aen. 1, 271; 6, 766. Longa Alba, Cic. de re publ. 2, 4. – Dav.: a) Albānus, a, um, albanisch, aus od. von Alba, tumuli atque luci, Cic.: exercitus, pubes, pax, Liv.: nux, Plin.: secures, poet. = römische, Hor.: exactor, Lucil. sat. 26, 74: virgines, albanische Vestalinnen, Ascon. Cic. Mil. p. 35, 18 K. Corp. inscr. Lat. 6, 2172. – Plur. subst., Albānī, ōrum, m., die Einw. von Alba, die Albaner, Varr. LL. u.a. – bes. mons A., der westl. Gipfel des jetzigen Albanergebirges, j. Monte Cavo, der heilige Berg der Latiner, mit einem Tempel des Juppiter Latiaris auf dem höchsten Gipfel, zu dem ein gepflasterter Weg die Festzüge an den feriae Latinae (Bundesfeste der Latiner), Plin. 3, 69, sowie die röm. Feldherren bei einer Ovation hinaufführte, Liv. 26, 21, 6: dort befanden sich die Albani tumuli atque luci, Cic. Mil. 85, u. das nemus Albanum, Liv. 5, 15, 2: dort wuchs vinum Albanum, Hor. sat. 2, 8, 16; vgl. Plin. 14, 64: dahin gehört auch die comissatio Albana, von Domitian gehalten, Mart. 12, 48, 11. – lacus A., der am westl. Fuße des mons Alb. gelegene höchst malerische tiefe See, j. Lago di Albano od. di Castello, bei der Belagerung von Veji durch einen angelegten Stollen abgeleitet, Cic. de div. 1, 100 (wo auch Albana aqua, das Wasser des Sees von Albano), Liv. 5, 15 sqq. – Albānum, ī, n. (sc. praedium), das Albanum, Name der großen Villen des Pompejus (Cic. ad Att. 4, 11, 1) u. anderer reicher Römer, namentl. des Kaisers Nero (Suet. Ner. 25, 1) u. Domitian (Suet. Dom. 4, 4; dessen Alb. auch Albana arx, Tac. Agr. 45, 2. Iuven. 4, 145, u. Albanus secessus, Suet. Dom. 19), aus denen später eine Munizipalstadt (Municipium Albanum) entstand, tiefer am Berge als das alte Alba Longa, von der noch jetzt interessante Überreste beim heutigen Albano an der appischen Straße vorbanden sind. – A. lapidicinae, Brüche des lapis Albanus (Plin. 36, 166; jetzt in Rom peperino, in Neapel piperno od. pipierno gen.), in der Nähe des alten Alba Longa gebrochen, häufig zu Bauten usw. gebraucht, Vitr. 2, 7, 1; dah. A. columnae, Säulen aus Peperin, Cic. b. Quint. 5, 13, 40. Suet. Aug. 72, 1. – b) Albēnsēs populi, die albensischen Gemeinden, Gesamtname der einzelnen Gemeinden von Alba Longa u.a. Ortschaften, die auf dem mons Albanus die feriae Latinae feierten, Plin. 3, 69. – B) Alba Fucentis od. Albensium Alba od. gew. bl. Alba, urspr. Stadt der Marser, dann röm. Kolonie in Samnium am Fucinus-See (j. Celano), auf einem hohen Felsen gelegen, gew. bl. Alba, wie noch jetzt Alba od. Albi, bedeutende Festung u. Staatsgefängnis der Römer, Alb. Fuc., Charis. 106, 1 u. 5 (Abl. Albā Fucente): Albensium Alba, Plin. 3, 106: bl. Alba, Cic. ad Att. 9, 6, 1; Phil. 3. 6. Caes. b.c. 1, 15, 7. Liv. 10. 1, 1. Vell. 1, 14, 5: als Staatsgef., Liv. 30, 17, 2; 45, 42, 4. Liv. epit. 61. – Dav. Albēnsis, e, zu Alba Fuc. gehörig, albensisch, ager, Liv.: rus, nuces, Plin. – Plur. subst., Albēnsēs, ium, m., die Einw. von Alba Fuc., die Albenser, Cornif. rhet. u. Plin. (versch. von Albenses populi u. von Albani, s. ob. no. I, A u. Varr. LL. 8, 35. Charis. 106, 1). – II) Alba (mons), das Gebirge der schwäbischen Alb mit ihrer Fortsetzung, dem Albuch, Vopisc. Prob. 13, 7.

    lateinisch-deutsches > Alba [2]

  • 14 Alba

    2. Alba, ae, f. (verwandt mit albus, ἀλφός, sabin. alpus, mhd. »die Albe«, d.i. schneeiges Hochgebirge), I) Name mehrerer hochgelegener Städte, von denen bes. merkwürdig: A) mit dem Beinamen Longa, die älteste latinische Stadt, nach der Sage von Askanius erbaut, Mutterstadt der Römer, auf einem schmalen, langgedehnten Hügelrücken (dah. Longa) an der Südostseite des Randes, der den Albanersee einschließt, den höchsten Gipfel des mons Albanus im Rücken, bei dem jetzigen Kloster Palazzuola, die zur Zeit ihrer Blüte viele Kolonien in die umliegende reich gesegnete Gegend sandte, aber schon unter Tullus Hostilius von den Römern aus immer zerstört wurde, s. Enn. ann. 34 (66), wo arch. Genet. Albai Longai. Varr. LL. 5, 144. Liv. 1, 3 u. 23 33. Verg. Aen. 1, 271; 6, 766. Longa Alba, Cic. de re publ. 2, 4. – Dav.: a) Albānus, a, um, albanisch, aus od. von Alba, tumuli atque luci, Cic.: exercitus, pubes, pax, Liv.: nux, Plin.: secures, poet. = römische, Hor.: exactor, Lucil. sat. 26, 74: virgines, albanische Vestalinnen, Ascon. Cic. Mil. p. 35, 18 K. Corp. inscr. Lat. 6, 2172. – Plur. subst., Albānī, ōrum, m., die Einw. von Alba, die Albaner, Varr. LL. u.a. – bes. mons A., der westl. Gipfel des jetzigen Albanergebirges, j. Monte Cavo, der heilige Berg der Latiner, mit einem Tempel des Juppiter La-
    ————
    tiaris auf dem höchsten Gipfel, zu dem ein gepflasterter Weg die Festzüge an den feriae Latinae (Bundesfeste der Latiner), Plin. 3, 69, sowie die röm. Feldherren bei einer Ovation hinaufführte, Liv. 26, 21, 6: dort befanden sich die Albani tumuli atque luci, Cic. Mil. 85, u. das nemus Albanum, Liv. 5, 15, 2: dort wuchs vinum Albanum, Hor. sat. 2, 8, 16; vgl. Plin. 14, 64: dahin gehört auch die comissatio Albana, von Domitian gehalten, Mart. 12, 48, 11. – lacus A., der am westl. Fuße des mons Alb. gelegene höchst malerische tiefe See, j. Lago di Albano od. di Castello, bei der Belagerung von Veji durch einen angelegten Stollen abgeleitet, Cic. de div. 1, 100 (wo auch Albana aqua, das Wasser des Sees von Albano), Liv. 5, 15 sqq. – Albānum, ī, n. (sc. praedium), das Albanum, Name der großen Villen des Pompejus (Cic. ad Att. 4, 11, 1) u. anderer reicher Römer, namentl. des Kaisers Nero (Suet. Ner. 25, 1) u. Domitian (Suet. Dom. 4, 4; dessen Alb. auch Albana arx, Tac. Agr. 45, 2. Iuven. 4, 145, u. Albanus secessus, Suet. Dom. 19), aus denen später eine Munizipalstadt (Municipium Albanum) entstand, tiefer am Berge als das alte Alba Longa, von der noch jetzt interessante Überreste beim heutigen Albano an der appischen Straße vorbanden sind. – A. lapidicinae, Brüche des lapis Albanus (Plin. 36, 166; jetzt in Rom peperino, in Neapel piperno od. pipierno
    ————
    gen.), in der Nähe des alten Alba Longa gebrochen, häufig zu Bauten usw. gebraucht, Vitr. 2, 7, 1; dah. A. columnae, Säulen aus Peperin, Cic. b. Quint. 5, 13, 40. Suet. Aug. 72, 1. – b) Albēnsēs populi, die albensischen Gemeinden, Gesamtname der einzelnen Gemeinden von Alba Longa u.a. Ortschaften, die auf dem mons Albanus die feriae Latinae feierten, Plin. 3, 69. – B) Alba Fucentis od. Albensium Alba od. gew. bl. Alba, urspr. Stadt der Marser, dann röm. Kolonie in Samnium am Fucinus-See (j. Celano), auf einem hohen Felsen gelegen, gew. bl. Alba, wie noch jetzt Alba od. Albi, bedeutende Festung u. Staatsgefängnis der Römer, Alb. Fuc., Charis. 106, 1 u. 5 (Abl. Albā Fucente): Albensium Alba, Plin. 3, 106: bl. Alba, Cic. ad Att. 9, 6, 1; Phil. 3. 6. Caes. b.c. 1, 15, 7. Liv. 10. 1, 1. Vell. 1, 14, 5: als Staatsgef., Liv. 30, 17, 2; 45, 42, 4. Liv. epit. 61. – Dav. Albēnsis, e, zu Alba Fuc. gehörig, albensisch, ager, Liv.: rus, nuces, Plin. – Plur. subst., Albēnsēs, ium, m., die Einw. von Alba Fuc., die Albenser, Cornif. rhet. u. Plin. (versch. von Albenses populi u. von Albani, s. ob. no. I, A u. Varr. LL. 8, 35. Charis. 106, 1). – II) Alba (mons), das Gebirge der schwäbischen Alb mit ihrer Fortsetzung, dem Albuch, Vopisc. Prob. 13, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Alba

  • 15 Alba

    I ae f.
    1) A. Longa, древнейший город Латия, к юго-вост. от Рима, на зап. склоне Mons Albanus, построенный Асканием и разрушенный Туллом Гостилием V, L, C
    2) A. Fucentia (тж. Fucentis или Marsōrum), город в области марсов, на Lacus Fucinus C, Cs, L etc.
    II Alba, ae m.
    2) A. Aemilius, один из наперсников T Верреса C
    III alba, ae f. [ albus ]
    1) (sc. vestis) белая одежда Treb, Vlg, Tert
    2) (sc. gemma) белая жемчужина Lampr, Capit

    Латинско-русский словарь > Alba

  • 16 cresco

    crēsco, crēvī, crētum, ere (Inchoat. zu creo), anfangen hervorzukommen, nach u. nach hervorkommen, wachsen, I) von noch nicht Vorhandenem: 1) im engern Sinne, v. eig. Wachstum in der Natur, wachsen, hervorwachsen = entstehen, crescentes segetes, Ov.: qui postea creverunt, die Nachkommen, Varro. – hic et acanthus et rosa crescit, Verg.: in exitu paludis saxum crescit, Plin.: crescit barba pilique per omnia membra, Lucr. – m. Dat. wem? tibi, mors, crescit omne, Sen. poët. – mit ex od. de u. Abl., quaecumque e terra corpora crescunt, Lucr.: quos (liberos) utriusque figurae esse vides, corpore de patrio et materno sanguine crescunt, Lucr. – m. inter u. Akk., avenam lolium crescere inter triticum, Enn. fr. var. 31. – bei Dichtern Partiz. crētus, a, um, entsprungen, entsprossen, entstanden, m. ab od. (selten) de u. Abl. od. m. bl. Abl., cretus Troiano a sanguine, Verg.: cretus ab origine eadem, Ov.: leo Chimaerea cretus de gente, Auct. carm. de laud. Herc.: tali de sidere cretus, Manil.: cretus Semiramio sanguine, Ov.: cretus Amyntore, Ov.

    2) im weitern Sinne, a) v. mater. Subjj., entstehen, haec villa inter manus meas crevit, Sen. ep. 12, 1. – b) v. Zuständen, erwachsen, ingens hic terris crescit labor, Sil. 3, 75.

    II) von schon Vorhandenem, wachsen = an Wachstum zunehmen (Ggstz. decrescere, minui), 1) im engern Sinne, v. eig. Wachstume in der Natur, a) übh.: crescere posse imperfectae rei signum est, Sen.: crescere non possint fruges, arbusta, animantes, Lucr.: quibus articuli in pueritia excĭderunt neque repositi sunt, minus quam ceteri crescunt, Cels. – m. Advv. wie? cr. male (v. Getreide), Ov.: cr. moderatim, paulatim, Lucr.: cr. celerrime, Plin.: cr. tarde (Ggstz. cito occĭdere), Plin., tardius, Veget. mul.: quid? tu ignoras arbores magnas diu crescere, unā horā exstirpari? Curt. – m. in u. Abl., poet. m. bl. Abl. wo? in lecticis crescunt (infantes), Quint.: pili viris crescunt maxume in capillo, mox in barba, Plin.: cr. matris in alvo, Ov.: ut pennas clivo (an einem Hügel) crevisse putes, Ov. – m. in u. Abl. wann? pili crescunt et in quibusdam morbis, Plin. – m. cum u. Abl., ostreis conchyliisque omnibus contingere, ut cum luna pariter crescant pariterque decrescant, Cic.: vis animi pariter crescit cum corpore toto, Lucr. – m. Abl. womit? woran? pulchro corpore creti, Lucr.: cr. corpore (v. Pers.), Petron. – m. Abl. wodurch? crassā magnum farragine corpus crescere iam domitis (equis) sinito, Verg. – m. Advv. od. Praepp. wohin? sursum nitidae fruges arbustaeque crescunt, Lucr.: homo crescit in longitudinem usque ad ter septenos annos, tum deinde ad plenitudinem, Plin.: ut (olea) spatium in latitudinem crescendi habeat, Col.: iecur fartilibus in immensam amplitudinem crescit, Plin.: postquam super ora caputque crevit onus, Ov. – m. in u. Akk. worein? wozu? = in etw. hineinwachsen, zu etw. verwachsen, anwachsen, zu etw. werden, cr. in caput potius quam in semen (v. der Zwiebel), Pallad.: cr. in ventrem (v. der Gurke), Verg.: similis lunae macula crescens in orbes, Plin.: u. bei Verwandlungen, in caput crescit, Ov.: coeperunt curvari manus et aduncos crescere in ungues, Ov.: in frondem crines, in ramos brachia crescunt, Ov. – b) insbes.: α) v. Knaben, zum Jüngling heranwachsen, aufwachsen, groß werden (bei Cic. adolescere), hortatus est, ut cresceret, Suet. – m. in u. Abl. wo? in cuius domo creverat, Suet. – m. Dat. für wen? wem zum Heile? toti salutifer orbi cresce puer, Ov.: ut crescerent de tuo qui crescerent tibi, Plin. pan.: u. (m. dopp. Nom.) etiam tibi discipulus (als Sch.) crescit cicaro meus, Petron. – m. sub u. Abl. unter wessen Leitung? crevisti sub noverca, Sen.: exactā pueritiā per quinquennium sub Aristotele crevit (v. Alexander dem Gr.), Iustin. – m. ad od. in u. Akk. wozu? lacte fero crescens ad fulmina vimque tonandi (v. jungen Jupiter), Manil. 1, 368: cito crescit in iuvenem, Hieron. epist. 66, 10. – β) v. jungen Tieren, aufwachsen, ille (canis) tibi pecudum multo cum sanguine crescet, Gratt. cyn. 168.

    2) im weitern Sinne, der Größe, der Höhe, dem Umfang, der Menge, Zahl, Stärke, dem Grade nachwachsen, steigen, aufsteigen, zunehmen, sich vermehren, sich vergrößern, sich steigern (Ggstz. decrescere, minui u. dgl.), a) der Größe, Höhe, dem Umfang nach, oft m. Abl. wodurch? od. m. in u. Akk. bis wohin? u. m. ab u. Abl. von wo? v. Boden, v. Bergen usw., surgit humus; crescunt loca (seine Flächen) decrescentibus undis, Ov.: hieme creverant Alpes, hoch lag in den A. der Schnee, Flor.: crescere altitudo petrae videbatur, Curt.: tum partes in omnes auctus crescit in immensum (Atlas), Ov.: petra non modicis ac mollibus clivis in sublime fastigium crescit, sed in metae maxime modum erecta est, Curt. – v. Bauten, cognata moenia laetor crescere, Ov.: iam aliquantum altitudinis opus creverat, Curt.: iam a fundo maris in altitudinem modicam opus creverat, Curt.: Caesaris naves a binis remigum in senos nec amplius ordines creverant, Flor. – v. ganzen Städten, die an Umfang u. Einwohnerzahl zunehmen, vix crediderim tam mature tantam urbem crevisse, floruisse, concĭdisse, resurrexisse, Vell.: Roma interim crescit Albae ruinis; duplicatur civium numerus, Caelius additur urbi mons, Liv.: in aeternum urbe conditā, in immensum crescente, Liv. – v. Örtlichkeiten, die, wenn man sich ihnen nähert, immer größer werden, admoto crescebant culmina gressu, Sil. 15, 216. – v. Quellen, Gewässern, steigen, schwellen, anschwellen, fons ter in die statis auctibus ac deminutionibus crescit decrescitque, Plin. ep.: fontes calidi, qui pariter cum aestu maris crescunt minuunturque, Plin.: cum Albanus lacus praeter modum crevisset, Cic.: cava flumina crescunt cum sonitu, Verg.: aestate incipit crescere (Ggstz. minuitur, v. einem Flusse), Sen.: Liger ex nivibus creverat, Caes.: forsitan Aethiopum penitus de montibus altis crescat (v. Nil), Lucr. – v. der Flut, steigen, ad mensuram enim crescit iterumque decrescit (fällt), Sen. – v. Feuer, im Bilde, sed memoriā rerum gestarum eam flammam egregiis viris in pectore crescere, nec prius sedari, quam etc., Sall.: crescente deinde et amoris in Cleopatram incendio et vitiorum magnitudine, Vell. – v. Monde, zunehmen (Ggstz. decrescere, minui, senescere), cum luna triduum recessit a sole crescit et plus illuminatur, Vitr.: lunae luminum varietas tum crescentis tum senescentis, Cic.: crescens minuensque sidus, Plin.: luna crescens (Ggstz. senescens), Varro u. Cic.: crescente lunā, Ggstz. decrescente lunā, Varro, Ggstz. senescente lunā, Varro, Ggstz. minuente lunā, Pallad., Ggstz. deficiente lunā, Gell.: lunā vel iam plenā vel adhuc crescente, Macr.: nunc de crescenti lumine lunae deminutioneque dicam, Varr. – v. Tage, zunehmen (Ggstz. decrescere), crescere dies licet et tabescere noctes, Lucr.: umbra, ut dies crevit decrevitve, modo brevior modo longior hāc vel illā cadit, Plin. ep. – v. den Jahren, crescentibus annis, Ov. u. Mart. – v. Speisen, die im Munde quellen, schwellen, non in ore crevit cibus, non haesit faucibus, Sen.: crescit et invito in ore cibus, Ov. – v. Geschwülsten, tumor omni frigore minuitur; non solum sub omni calore, sed etiam retento spiritu crescit, Cels. – u. v. Gliedern, laetum opere corpus et crescentia laboribus membra, vor Kraft schwellenden, strotzenden, Plin. pan.: creverunt artus (beim Foltern), Sil.: u. so (v. Gefolterten) crescit et suspensus ipse vinculis latentibus, Prud. – v. Holz, quellen, contignationes umore crescentes aut siccitate decrescentes (schwindend), Vitr. – v. Hülsenfrüchten, quellen, coquendo cr., Plin. – v. Schriften, liber crevit, Plin. ep.: quoniam satis huius voluminis magnitudo crevit, Cornif. rhet. – v. Versen, iambi a brevibus in longas (syllabas) nituntur et crescunt, Quint.

    b) der Zahl, Menge, Summe nach wachsen, steigen, zunehmen, immer größer werden, sich mehren, sich häufen (Ggstz. minui), crescit in dies singulos hostium numerus, Cic.: turba infantium augetur cotidie et crescit, Plin. ep.: crescens in dies multitudo hostium, Liv.: crescebat in dies Sullae exercitus, Vell.: ex quo intellectum est non mihi absenti crevisse amicos, Cic.: cr. malo od. per damnum (v. der Hydra, der für einen abgeschlagenen Kopf immer zwei andere wuchsen), Ov. – plagae (Schläge) crescunt, Ter.: crescit mihi materies, der Stoff (zum Schreiben) wächst mir unter den Händen, Cic. – crescentibus iam provinciis (Geschäfte), Liv. – rapi crescentibus annis, in der Blüte der Jahre, Mart.: crescentes abstulit annos, poet. = raffte sie (die Gattin) in der Blüte der Jahre dahin, Ov. – aber capi (gefesselt werden) primis et adhuc crescentibus annis (von immer mehr aufblühender Jugend), Ov. – crescentem sequitur cura pecuniam, Hor.: minori dicere, per quae crescere res (Vermögen) posset, minui damnosa libido, Hor.: opes (Reichtum) genti ex vectigalibus opobalsami crevere, Iustin.: eorum aes alienum multiplicandis usuris crescere, Nep.: crescentibus multiplicari usuris (v. einem ausgeliehenen Kapital), Ambros.: reliqua (die Rückstände der Zinsen) creverunt, Plin. ep.: crescit pretium alcis rei, Plin.: his tamen omnibus annona (Getreidepreis) crevit, Caes.

    c) der intensiven Stärke, dem Grade nach wachsen, steigen, sich steigern, zunehmen, v. Tone der Stimme od. Rede, in foro sic illius vox crescebat, tamquam tuba, Petron.: crescit oratio minus aperte, Quint.: maxime in hac parte crescere debet oratio, Quint. – v. Hitze, Wind, Sturm usw., crescente aestu, Curt.: crescente vento, Catull. – proximus dies non sine minis crescentis mali praeteriit, Curt. – v. Krankheit, Schmerz, advenientes crescentesque morbi, Cic.: crescentes morbi (Ggstz. remissiones), Cels.: si febris non decrescit, sed crescere desiit, wenn das F. nicht aufhört, sondern nur zu steigen nachläßt, Cels.: si etiam vehementius dolor crevit, Cels.: crescunt ignisque dolorque languescuntque iterum, Ov.: fruendis voluptatibus crescit carendi dolor, Plin. ep. – v. andern phys. od. äußern Zuständen, crescit mobilitas eundo, Lucr.: crescente certamine, Liv.: crescente certamine et clamore, Liv.: inter epulas ebrietate crescente, Iustin.: fama e minimo sua per mendacia crescit, Ov.: simul crescit inopia omnium (an allem), Liv.: non crescet, sed dividetur labor, Quint.: unde crevit nobis labor, Plin.: cuius originem moris a mitiore crevisse principio, quam etc., Liv.: cum periculum cresceret, Plin. ep. – v. geistigen Zuständen, quod ex his studiis quoque crescit oratio et facultas, durch diese Studien auch die Befähigung zur rednerischen Darstellung (das Rednertalent) gefördert wird, Cic.: cum robore dicendi crescet etiam eruditio, Quint.: rerum cognitio cotidie crescit, Quint.: nihil crescit (kommt weiter) solā imitatione, Quint. – v. gemütlichen Zuständen, ideoque crescit animus laude et impetu augetur, Quint.: u. so oft crescit animus alcis od. crescit animus alci (s. Krebs-Schmalz Antib. 7 S. 375), zB. crevit ex eo hostium animus, Liv.: morte Africani crevere inimicorum animi, Liv.: itaque et Romanis crevit animus, Liv.: plebi creverant animi, Liv.: hostibus quoque crevere animi, Iustin.: hāc virium accessione animus crevit praetori, ut Cassandream oppugnaret, Liv.: hinc animus crevit obsessis, Curt. – ad extremam aetatem eorum amicitia crevit, Nep.: atrocitas crescit ex his, Quint.: crescit ardor animorum, Curt.: Tuscis crevit audacia, Liv.: multo successu Fabiis audaciam crescere, Liv.: crescit audacia experimento, Plin. ep. – crevit postea caritas ipsa mutuae vetustate amicitiae, Plin. ep.: primo pecuniae, deinde imperii cupido crevit, Sall. – ne desperatio suis cresceret, Iustin. – exspectatio muneris et rumore nonnullo et studiis sermonibusque competitorum creverat, Cic. – crescente formidine, Plin. ep.: fuga atque formido crescit, Sall.: in dies crescit foeditas (Niederträchtigkeit) utrāque linguā notata, Plin. ep. – crescit invidia, Quint. u. Suet. – laetitia ipsa cum ingressu tuo crevit ac prope in singulos gradus adaucta est, Plin. pan.: ubi paulatim licentia crevit, Sall. – cotidie metus crescit, Quint.: sic urbium captarum crescit miseratio, Quint. – crescit simul et neglegentia cum audacia hosti, Liv. – crescebat in eos odium, Cic.: inter naturaliter dissimillimos ac diversa volentes crescebat odium, Vell. – inter haec simul spes simul cura in dies crescebat, Liv. – unde illis terror, inde Romanis animus crevit, Liv.: vitium in dies crescit, Cic.: crescentibus in dies vitiis (Agrippae), Vell.: vitia, quae nobiscum creverunt, mit uns groß geworden sind, Sen. – v. polit. Zuständen, causa belli coepit a foedere Philippi, postea crevit implorantibus Athenis auxilium contra regis iniurias, Flor.: socordiā Darei crevisse hostium famam, Curt.: crescente in dies et classe et famā Pompeii, Vell. – Camillo gloria crevit in Faliscis, Liv.: facti mei gratia periculo crevit, Plin. ep. – tantum opes (Albae Longae) creverant, ut etc., Liv.: cum hostium opes animique crevissent, Cic.: cum Atheniensium male gestis in Sicilia rebus opes senescere, contra Lacedaemoniorum crescere videret, Nep. – plebis opes imminutae, paucorum potentia crevit, Sall.: cuius rei praemium sit in civitate, eam maximis semper auctibus crescere, Liv. – statim et seditio crevit, ubi caput et consilium habere coepit, Iustin.: crescit favore turbida seditio, Ov. – Veiis (zu V.) non tantum animi in dies, sed etiam vires crescebant, Liv.

    d) dem Vermögen nach wachsen, zunehmen, emporkommen, reich werden, crescam patrimonio, non corpore, Petron. – m. Ang. von wo aus? durch Praepp., ut rei publicae, ex qua crevissent, tempus accommodarent, Liv.: ex parvo crevit, Petron.: ab asse crevit, Petron.: de nihilo crevit, Petron.

    e) dem Ruhme, dem Ansehen, der Macht nach wachsen, sich entwickeln, sich heben, steigen, sich emporschwingen, emporkommen, groß werden (Ggstz. minui), α) v. Staaten (Völkern) u. Königen, crescens regnum, Iustin.: sic fortis Etruria crevit, Verg.: hinc iam coepit Romana res crescere, Eutr.: sed civitas, incredibile memoratu est, quantum creverit, Sall.: si nostram rem publicum vobis et nascentem (in seinem Entstehen) et crescentem (in seinem Wachstume) et adultam (in seiner entwickelten Blüte) et iam firmam et robustam (in seiner festbegründeten Kraft) ostendero, Cic.: atqui non tantum interest nostrā Aetolorum opes ac vires minui, quantum non supra modum Philippum crescere, Liv. – m. Abl. wodurch? ubi labore atque iustitiā res publica crevit, Sall.: Rhodiorum civitas, quae populi Romani opibus creverat, Sall. – concordiā parvae res crescunt, discordiā maximae dilabuntur, Sall. – m. per u. Akk. auf welchem Wege? non pati cuiusquam regnum per scelus crescere, Sall. – m. Advv. od. Praepp. von wo? u. bis zu? o quam de tenui Romanus origine crevit, Ov.: eo magnitudinis crescere, ut etc. (v. röm. Volke), Flor.: quia Athenienses non, ut ceterae gentes, a sordidis initiis ad summa crevere, Iustin.: ceterum Saguntini in tantas brevi creverant opes seu maritimis seu terrestribus fructibus seu multitudinis incremento seu disciplinae sanctitate, ut etc., Liv. – β) v. einzelnen Pers.: date crescendi copiam, laßt wachsen u. gedeihen (= an Ansehen gewinnen), Ter.: postquam hominem adulescentem magis magisque crescere intellegit, Sall.: crescendi in curia sibi occasionem datam ratus, Liv. – m. Abl. wodurch? woran? cr. malo rei publicae, Sall.: cr. optivo cognomine, Hor.: cum de se ingentia pollicendo tum regis criminibus omnibus locis cr., Liv.: non minus dignitate, quam gratiā fortunāque cr., steigen an Ansehen usw., sein A. usw. steigen sehen, Nep.: quoad vixit virtutum laude crevit, sah er den Ruhm seiner Verdienste steigen, Nep. – m. per u. Akk. auf welchem Wege? cr. per summam gloriam, auf die rühmlichste Weise, Liv. – m. per u. Akk. der Pers. durch wen? frater per se (durch ihn) crevisset, Caes. – m. Ang. bei wem? durch apud u. Akk., si quibus tuorum meis criminibus apud te crescere libet, Liv. – m. ex u. de u. Abl. woher? infolge wessen? auf wessen Kosten? qua ex re creverat cum famā tum opibus, Nep.: timentes, ne crescendi ex se inimico collegae potestas fieret, Liv.: crescendi ex iis ratus esse occasionem, Liv.: nam si mihi liberet accusare, accusarem alios potius, ex quibus possem crescere, Cic.: oblatam sibi facultatem putavit, ut ex invidia senatoria posset crescere, quod (weil) etc., Cic.: denique, si videor hic... de uno isto voluisse crescere, isto absoluto de multis mihi crescere licebit, Cic. f) an Mut wachsen, Mut bekommen, sich gehoben-, sich groß fühlen, cresco et exsulto et discussā senectute recalesco, quotiens etc., Sen. ep. 34, 1: ex (infolge) nostro maerore crescit Charaxus, Ps. Ov. her. 15, 117. – / Synkop. Perf.-Formen cresti, Laev. erotop. fr. 6 ( bei Charis. 288, 10) u. cresse, Lucr. 3, 681.

    lateinisch-deutsches > cresco

  • 17 cresco

    crēsco, crēvī, crētum, ere (Inchoat. zu creo), anfangen hervorzukommen, nach u. nach hervorkommen, wachsen, I) von noch nicht Vorhandenem: 1) im engern Sinne, v. eig. Wachstum in der Natur, wachsen, hervorwachsen = entstehen, crescentes segetes, Ov.: qui postea creverunt, die Nachkommen, Varro. – hic et acanthus et rosa crescit, Verg.: in exitu paludis saxum crescit, Plin.: crescit barba pilique per omnia membra, Lucr. – m. Dat. wem? tibi, mors, crescit omne, Sen. poët. – mit ex od. de u. Abl., quaecumque e terra corpora crescunt, Lucr.: quos (liberos) utriusque figurae esse vides, corpore de patrio et materno sanguine crescunt, Lucr. – m. inter u. Akk., avenam lolium crescere inter triticum, Enn. fr. var. 31. – bei Dichtern Partiz. crētus, a, um, entsprungen, entsprossen, entstanden, m. ab od. (selten) de u. Abl. od. m. bl. Abl., cretus Troiano a sanguine, Verg.: cretus ab origine eadem, Ov.: leo Chimaerea cretus de gente, Auct. carm. de laud. Herc.: tali de sidere cretus, Manil.: cretus Semiramio sanguine, Ov.: cretus Amyntore, Ov.
    2) im weitern Sinne, a) v. mater. Subjj., entstehen, haec villa inter manus meas crevit, Sen. ep. 12, 1. – b) v. Zuständen, erwachsen, ingens hic terris crescit labor, Sil. 3, 75.
    II) von schon Vorhandenem, wachsen = an
    ————
    Wachstum zunehmen (Ggstz. decrescere, minui), 1) im engern Sinne, v. eig. Wachstume in der Natur, a) übh.: crescere posse imperfectae rei signum est, Sen.: crescere non possint fruges, arbusta, animantes, Lucr.: quibus articuli in pueritia excĭderunt neque repositi sunt, minus quam ceteri crescunt, Cels. – m. Advv. wie? cr. male (v. Getreide), Ov.: cr. moderatim, paulatim, Lucr.: cr. celerrime, Plin.: cr. tarde (Ggstz. cito occĭdere), Plin., tardius, Veget. mul.: quid? tu ignoras arbores magnas diu crescere, unā horā exstirpari? Curt. – m. in u. Abl., poet. m. bl. Abl. wo? in lecticis crescunt (infantes), Quint.: pili viris crescunt maxume in capillo, mox in barba, Plin.: cr. matris in alvo, Ov.: ut pennas clivo (an einem Hügel) crevisse putes, Ov. – m. in u. Abl. wann? pili crescunt et in quibusdam morbis, Plin. – m. cum u. Abl., ostreis conchyliisque omnibus contingere, ut cum luna pariter crescant pariterque decrescant, Cic.: vis animi pariter crescit cum corpore toto, Lucr. – m. Abl. womit? woran? pulchro corpore creti, Lucr.: cr. corpore (v. Pers.), Petron. – m. Abl. wodurch? crassā magnum farragine corpus crescere iam domitis (equis) sinito, Verg. – m. Advv. od. Praepp. wohin? sursum nitidae fruges arbustaeque crescunt, Lucr.: homo crescit in longitudinem usque ad ter septenos annos, tum deinde ad plenitudinem, Plin.: ut (olea) spatium in latitudinem crescendi habeat, Col.: iecur fartilibus in immen-
    ————
    sam amplitudinem crescit, Plin.: postquam super ora caputque crevit onus, Ov. – m. in u. Akk. worein? wozu? = in etw. hineinwachsen, zu etw. verwachsen, anwachsen, zu etw. werden, cr. in caput potius quam in semen (v. der Zwiebel), Pallad.: cr. in ventrem (v. der Gurke), Verg.: similis lunae macula crescens in orbes, Plin.: u. bei Verwandlungen, in caput crescit, Ov.: coeperunt curvari manus et aduncos crescere in ungues, Ov.: in frondem crines, in ramos brachia crescunt, Ov. – b) insbes.: α) v. Knaben, zum Jüngling heranwachsen, aufwachsen, groß werden (bei Cic. adolescere), hortatus est, ut cresceret, Suet. – m. in u. Abl. wo? in cuius domo creverat, Suet. – m. Dat. für wen? wem zum Heile? toti salutifer orbi cresce puer, Ov.: ut crescerent de tuo qui crescerent tibi, Plin. pan.: u. (m. dopp. Nom.) etiam tibi discipulus (als Sch.) crescit cicaro meus, Petron. – m. sub u. Abl. unter wessen Leitung? crevisti sub noverca, Sen.: exactā pueritiā per quinquennium sub Aristotele crevit (v. Alexander dem Gr.), Iustin. – m. ad od. in u. Akk. wozu? lacte fero crescens ad fulmina vimque tonandi (v. jungen Jupiter), Manil. 1, 368: cito crescit in iuvenem, Hieron. epist. 66, 10. – β) v. jungen Tieren, aufwachsen, ille (canis) tibi pecudum multo cum sanguine crescet, Gratt. cyn. 168.
    2) im weitern Sinne, der Größe, der Höhe, dem Umfang, der Menge, Zahl, Stärke, dem Grade nach
    ————
    wachsen, steigen, aufsteigen, zunehmen, sich vermehren, sich vergrößern, sich steigern (Ggstz. decrescere, minui u. dgl.), a) der Größe, Höhe, dem Umfang nach, oft m. Abl. wodurch? od. m. in u. Akk. bis wohin? u. m. ab u. Abl. von wo? v. Boden, v. Bergen usw., surgit humus; crescunt loca (seine Flächen) decrescentibus undis, Ov.: hieme creverant Alpes, hoch lag in den A. der Schnee, Flor.: crescere altitudo petrae videbatur, Curt.: tum partes in omnes auctus crescit in immensum (Atlas), Ov.: petra non modicis ac mollibus clivis in sublime fastigium crescit, sed in metae maxime modum erecta est, Curt. – v. Bauten, cognata moenia laetor crescere, Ov.: iam aliquantum altitudinis opus creverat, Curt.: iam a fundo maris in altitudinem modicam opus creverat, Curt.: Caesaris naves a binis remigum in senos nec amplius ordines creverant, Flor. – v. ganzen Städten, die an Umfang u. Einwohnerzahl zunehmen, vix crediderim tam mature tantam urbem crevisse, floruisse, concĭdisse, resurrexisse, Vell.: Roma interim crescit Albae ruinis; duplicatur civium numerus, Caelius additur urbi mons, Liv.: in aeternum urbe conditā, in immensum crescente, Liv. – v. Örtlichkeiten, die, wenn man sich ihnen nähert, immer größer werden, admoto crescebant culmina gressu, Sil. 15, 216. – v. Quellen, Gewässern, steigen, schwellen, anschwellen, fons ter in die statis auctibus ac deminutionibus crescit de-
    ————
    crescitque, Plin. ep.: fontes calidi, qui pariter cum aestu maris crescunt minuunturque, Plin.: cum Albanus lacus praeter modum crevisset, Cic.: cava flumina crescunt cum sonitu, Verg.: aestate incipit crescere (Ggstz. minuitur, v. einem Flusse), Sen.: Liger ex nivibus creverat, Caes.: forsitan Aethiopum penitus de montibus altis crescat (v. Nil), Lucr. – v. der Flut, steigen, ad mensuram enim crescit iterumque decrescit (fällt), Sen. – v. Feuer, im Bilde, sed memoriā rerum gestarum eam flammam egregiis viris in pectore crescere, nec prius sedari, quam etc., Sall.: crescente deinde et amoris in Cleopatram incendio et vitiorum magnitudine, Vell. – v. Monde, zunehmen (Ggstz. decrescere, minui, senescere), cum luna triduum recessit a sole crescit et plus illuminatur, Vitr.: lunae luminum varietas tum crescentis tum senescentis, Cic.: crescens minuensque sidus, Plin.: luna crescens (Ggstz. senescens), Varro u. Cic.: crescente lunā, Ggstz. decrescente lunā, Varro, Ggstz. senescente lunā, Varro, Ggstz. minuente lunā, Pallad., Ggstz. deficiente lunā, Gell.: lunā vel iam plenā vel adhuc crescente, Macr.: nunc de crescenti lumine lunae deminutioneque dicam, Varr. – v. Tage, zunehmen (Ggstz. decrescere), crescere dies licet et tabescere noctes, Lucr.: umbra, ut dies crevit decrevitve, modo brevior modo longior hāc vel illā cadit, Plin. ep. – v. den Jahren, crescentibus annis, Ov. u. Mart. – v. Speisen, die
    ————
    im Munde quellen, schwellen, non in ore crevit cibus, non haesit faucibus, Sen.: crescit et invito in ore cibus, Ov. – v. Geschwülsten, tumor omni frigore minuitur; non solum sub omni calore, sed etiam retento spiritu crescit, Cels. – u. v. Gliedern, laetum opere corpus et crescentia laboribus membra, vor Kraft schwellenden, strotzenden, Plin. pan.: creverunt artus (beim Foltern), Sil.: u. so (v. Gefolterten) crescit et suspensus ipse vinculis latentibus, Prud. – v. Holz, quellen, contignationes umore crescentes aut siccitate decrescentes (schwindend), Vitr. – v. Hülsenfrüchten, quellen, coquendo cr., Plin. – v. Schriften, liber crevit, Plin. ep.: quoniam satis huius voluminis magnitudo crevit, Cornif. rhet. – v. Versen, iambi a brevibus in longas (syllabas) nituntur et crescunt, Quint.
    b) der Zahl, Menge, Summe nach wachsen, steigen, zunehmen, immer größer werden, sich mehren, sich häufen (Ggstz. minui), crescit in dies singulos hostium numerus, Cic.: turba infantium augetur cotidie et crescit, Plin. ep.: crescens in dies multitudo hostium, Liv.: crescebat in dies Sullae exercitus, Vell.: ex quo intellectum est non mihi absenti crevisse amicos, Cic.: cr. malo od. per damnum (v. der Hydra, der für einen abgeschlagenen Kopf immer zwei andere wuchsen), Ov. – plagae (Schläge) crescunt, Ter.: crescit mihi materies, der Stoff (zum Schreiben) wächst mir unter den Händen, Cic. – crescentibus
    ————
    iam provinciis (Geschäfte), Liv. – rapi crescentibus annis, in der Blüte der Jahre, Mart.: crescentes abstulit annos, poet. = raffte sie (die Gattin) in der Blüte der Jahre dahin, Ov. – aber capi (gefesselt werden) primis et adhuc crescentibus annis (von immer mehr aufblühender Jugend), Ov. – crescentem sequitur cura pecuniam, Hor.: minori dicere, per quae crescere res (Vermögen) posset, minui damnosa libido, Hor.: opes (Reichtum) genti ex vectigalibus opobalsami crevere, Iustin.: eorum aes alienum multiplicandis usuris crescere, Nep.: crescentibus multiplicari usuris (v. einem ausgeliehenen Kapital), Ambros.: reliqua (die Rückstände der Zinsen) creverunt, Plin. ep.: crescit pretium alcis rei, Plin.: his tamen omnibus annona (Getreidepreis) crevit, Caes.
    c) der intensiven Stärke, dem Grade nach wachsen, steigen, sich steigern, zunehmen, v. Tone der Stimme od. Rede, in foro sic illius vox crescebat, tamquam tuba, Petron.: crescit oratio minus aperte, Quint.: maxime in hac parte crescere debet oratio, Quint. – v. Hitze, Wind, Sturm usw., crescente aestu, Curt.: crescente vento, Catull. – proximus dies non sine minis crescentis mali praeteriit, Curt. – v. Krankheit, Schmerz, advenientes crescentesque morbi, Cic.: crescentes morbi (Ggstz. remissiones), Cels.: si febris non decrescit, sed crescere desiit, wenn das F. nicht aufhört, sondern nur zu steigen nachläßt, Cels.: si
    ————
    etiam vehementius dolor crevit, Cels.: crescunt ignisque dolorque languescuntque iterum, Ov.: fruendis voluptatibus crescit carendi dolor, Plin. ep. – v. andern phys. od. äußern Zuständen, crescit mobilitas eundo, Lucr.: crescente certamine, Liv.: crescente certamine et clamore, Liv.: inter epulas ebrietate crescente, Iustin.: fama e minimo sua per mendacia crescit, Ov.: simul crescit inopia omnium (an allem), Liv.: non crescet, sed dividetur labor, Quint.: unde crevit nobis labor, Plin.: cuius originem moris a mitiore crevisse principio, quam etc., Liv.: cum periculum cresceret, Plin. ep. – v. geistigen Zuständen, quod ex his studiis quoque crescit oratio et facultas, durch diese Studien auch die Befähigung zur rednerischen Darstellung (das Rednertalent) gefördert wird, Cic.: cum robore dicendi crescet etiam eruditio, Quint.: rerum cognitio cotidie crescit, Quint.: nihil crescit (kommt weiter) solā imitatione, Quint. – v. gemütlichen Zuständen, ideoque crescit animus laude et impetu augetur, Quint.: u. so oft crescit animus alcis od. crescit animus alci (s. Krebs-Schmalz Antib. 7 S. 375), zB. crevit ex eo hostium animus, Liv.: morte Africani crevere inimicorum animi, Liv.: itaque et Romanis crevit animus, Liv.: plebi creverant animi, Liv.: hostibus quoque crevere animi, Iustin.: hāc virium accessione animus crevit praetori, ut Cassandream oppugnaret, Liv.: hinc animus crevit obsessis, Curt. – ad
    ————
    extremam aetatem eorum amicitia crevit, Nep.: atrocitas crescit ex his, Quint.: crescit ardor animorum, Curt.: Tuscis crevit audacia, Liv.: multo successu Fabiis audaciam crescere, Liv.: crescit audacia experimento, Plin. ep. – crevit postea caritas ipsa mutuae vetustate amicitiae, Plin. ep.: primo pecuniae, deinde imperii cupido crevit, Sall. – ne desperatio suis cresceret, Iustin. – exspectatio muneris et rumore nonnullo et studiis sermonibusque competitorum creverat, Cic. – crescente formidine, Plin. ep.: fuga atque formido crescit, Sall.: in dies crescit foeditas (Niederträchtigkeit) utrāque linguā notata, Plin. ep. – crescit invidia, Quint. u. Suet. – laetitia ipsa cum ingressu tuo crevit ac prope in singulos gradus adaucta est, Plin. pan.: ubi paulatim licentia crevit, Sall. – cotidie metus crescit, Quint.: sic urbium captarum crescit miseratio, Quint. – crescit simul et neglegentia cum audacia hosti, Liv. – crescebat in eos odium, Cic.: inter naturaliter dissimillimos ac diversa volentes crescebat odium, Vell. – inter haec simul spes simul cura in dies crescebat, Liv. – unde illis terror, inde Romanis animus crevit, Liv.: vitium in dies crescit, Cic.: crescentibus in dies vitiis (Agrippae), Vell.: vitia, quae nobiscum creverunt, mit uns groß geworden sind, Sen. – v. polit. Zuständen, causa belli coepit a foedere Philippi, postea crevit implorantibus Athenis auxilium contra regis iniurias, Flor.: socordiā Darei cre-
    ————
    visse hostium famam, Curt.: crescente in dies et classe et famā Pompeii, Vell. – Camillo gloria crevit in Faliscis, Liv.: facti mei gratia periculo crevit, Plin. ep. – tantum opes (Albae Longae) creverant, ut etc., Liv.: cum hostium opes animique crevissent, Cic.: cum Atheniensium male gestis in Sicilia rebus opes senescere, contra Lacedaemoniorum crescere videret, Nep. – plebis opes imminutae, paucorum potentia crevit, Sall.: cuius rei praemium sit in civitate, eam maximis semper auctibus crescere, Liv. – statim et seditio crevit, ubi caput et consilium habere coepit, Iustin.: crescit favore turbida seditio, Ov. – Veiis (zu V.) non tantum animi in dies, sed etiam vires crescebant, Liv.
    d) dem Vermögen nach wachsen, zunehmen, emporkommen, reich werden, crescam patrimonio, non corpore, Petron. – m. Ang. von wo aus? durch Praepp., ut rei publicae, ex qua crevissent, tempus accommodarent, Liv.: ex parvo crevit, Petron.: ab asse crevit, Petron.: de nihilo crevit, Petron.
    e) dem Ruhme, dem Ansehen, der Macht nach wachsen, sich entwickeln, sich heben, steigen, sich emporschwingen, emporkommen, groß werden (Ggstz. minui), α) v. Staaten (Völkern) u. Königen, crescens regnum, Iustin.: sic fortis Etruria crevit, Verg.: hinc iam coepit Romana res crescere, Eutr.: sed civitas, incredibile memoratu est, quantum creve-
    ————
    rit, Sall.: si nostram rem publicum vobis et nascentem (in seinem Entstehen) et crescentem (in seinem Wachstume) et adultam (in seiner entwickelten Blüte) et iam firmam et robustam (in seiner festbegründeten Kraft) ostendero, Cic.: atqui non tantum interest nostrā Aetolorum opes ac vires minui, quantum non supra modum Philippum crescere, Liv. – m. Abl. wodurch? ubi labore atque iustitiā res publica crevit, Sall.: Rhodiorum civitas, quae populi Romani opibus creverat, Sall. – concordiā parvae res crescunt, discordiā maximae dilabuntur, Sall. – m. per u. Akk. auf welchem Wege? non pati cuiusquam regnum per scelus crescere, Sall. – m. Advv. od. Praepp. von wo? u. bis zu? o quam de tenui Romanus origine crevit, Ov.: eo magnitudinis crescere, ut etc. (v. röm. Volke), Flor.: quia Athenienses non, ut ceterae gentes, a sordidis initiis ad summa crevere, Iustin.: ceterum Saguntini in tantas brevi creverant opes seu maritimis seu terrestribus fructibus seu multitudinis incremento seu disciplinae sanctitate, ut etc., Liv. – β) v. einzelnen Pers.: date crescendi copiam, laßt wachsen u. gedeihen (= an Ansehen gewinnen), Ter.: postquam hominem adulescentem magis magisque crescere intellegit, Sall.: crescendi in curia sibi occasionem datam ratus, Liv. – m. Abl. wodurch? woran? cr. malo rei publicae, Sall.: cr. optivo cognomine, Hor.: cum de se ingentia pollicendo tum regis criminibus
    ————
    omnibus locis cr., Liv.: non minus dignitate, quam gratiā fortunāque cr., steigen an Ansehen usw., sein A. usw. steigen sehen, Nep.: quoad vixit virtutum laude crevit, sah er den Ruhm seiner Verdienste steigen, Nep. – m. per u. Akk. auf welchem Wege? cr. per summam gloriam, auf die rühmlichste Weise, Liv. – m. per u. Akk. der Pers. durch wen? frater per se (durch ihn) crevisset, Caes. – m. Ang. bei wem? durch apud u. Akk., si quibus tuorum meis criminibus apud te crescere libet, Liv. – m. ex u. de u. Abl. woher? infolge wessen? auf wessen Kosten? qua ex re creverat cum famā tum opibus, Nep.: timentes, ne crescendi ex se inimico collegae potestas fieret, Liv.: crescendi ex iis ratus esse occasionem, Liv.: nam si mihi liberet accusare, accusarem alios potius, ex quibus possem crescere, Cic.: oblatam sibi facultatem putavit, ut ex invidia senatoria posset crescere, quod (weil) etc., Cic.: denique, si videor hic... de uno isto voluisse crescere, isto absoluto de multis mihi crescere licebit, Cic. f) an Mut wachsen, Mut bekommen, sich gehoben-, sich groß fühlen, cresco et exsulto et discussā senectute recalesco, quotiens etc., Sen. ep. 34, 1: ex (infolge) nostro maerore crescit Charaxus, Ps. Ov. her. 15, 117. – Synkop. Perf.-Formen cresti, Laev. erotop. fr. 6 ( bei Charis. 288, 10) u. cresse, Lucr. 3, 681.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cresco

  • 18 Alba

    1.
    alba, ae, f. [albus], a white precious stone, the pearl, Lampr. Hel. 21.
    2.
    Alba or Alba Longa, ae, f. [v. albus].
    I.
    The mother city of Rome, built by Ascanius, the son of Æneas, upon the broad, rocky margin which lies between the Alban Lake and Mons Albanus; destroyed by Tullus Hostilius, the third king of Rome, and never rebuilt, Enn. Ann. 1, 34, 88; Verg. A. 1, 277; 8, 48; Liv. 1, 27-30; cf. Nieb. Rom. Hist. 1, 220 sq.; Müll. Roms Camp. 2, 97 sq.—
    II.
    The name of several other towns.
    A.
    Alba Fucentĭa, or absol. Alba, a town north-west of Lacus Fucinus, on the borders of the Marsi, now Colle di Albe, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 9, 6; Pomp. ap. Cic. Att. 8 post. ep. 12; Plin. 3, 12, 17, § 106.—
    B.
    Alba Pompēĭa, in Liguria, on the river Tanarus, now Alba, Plin. 3, 5, 7, § 49.—
    C.
    Alba Helvĭa or Alba Helvōrum, in Gallia Narbonensis, now Viviers, Plin. 3, 4, 5, § 36.
    3.
    Alba, ae, m., the name of a king in Alba Longa, Ov. M. 14, 612; id. F. 4, 43.
    4.
    Alba Aemilus, m., a confidant of C. Verres, Cic. Verr. 3, 62, 145.
    5.
    Alba, ae, m., a river in Hispania Tarraconensis, Plin. 3, 2, 3, § 22; v. Albis.

    Lewis & Short latin dictionary > Alba

  • 19 alba

    1.
    alba, ae, f. [albus], a white precious stone, the pearl, Lampr. Hel. 21.
    2.
    Alba or Alba Longa, ae, f. [v. albus].
    I.
    The mother city of Rome, built by Ascanius, the son of Æneas, upon the broad, rocky margin which lies between the Alban Lake and Mons Albanus; destroyed by Tullus Hostilius, the third king of Rome, and never rebuilt, Enn. Ann. 1, 34, 88; Verg. A. 1, 277; 8, 48; Liv. 1, 27-30; cf. Nieb. Rom. Hist. 1, 220 sq.; Müll. Roms Camp. 2, 97 sq.—
    II.
    The name of several other towns.
    A.
    Alba Fucentĭa, or absol. Alba, a town north-west of Lacus Fucinus, on the borders of the Marsi, now Colle di Albe, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 9, 6; Pomp. ap. Cic. Att. 8 post. ep. 12; Plin. 3, 12, 17, § 106.—
    B.
    Alba Pompēĭa, in Liguria, on the river Tanarus, now Alba, Plin. 3, 5, 7, § 49.—
    C.
    Alba Helvĭa or Alba Helvōrum, in Gallia Narbonensis, now Viviers, Plin. 3, 4, 5, § 36.
    3.
    Alba, ae, m., the name of a king in Alba Longa, Ov. M. 14, 612; id. F. 4, 43.
    4.
    Alba Aemilus, m., a confidant of C. Verres, Cic. Verr. 3, 62, 145.
    5.
    Alba, ae, m., a river in Hispania Tarraconensis, Plin. 3, 2, 3, § 22; v. Albis.

    Lewis & Short latin dictionary > alba

  • 20 Alba Fucentia

    1.
    alba, ae, f. [albus], a white precious stone, the pearl, Lampr. Hel. 21.
    2.
    Alba or Alba Longa, ae, f. [v. albus].
    I.
    The mother city of Rome, built by Ascanius, the son of Æneas, upon the broad, rocky margin which lies between the Alban Lake and Mons Albanus; destroyed by Tullus Hostilius, the third king of Rome, and never rebuilt, Enn. Ann. 1, 34, 88; Verg. A. 1, 277; 8, 48; Liv. 1, 27-30; cf. Nieb. Rom. Hist. 1, 220 sq.; Müll. Roms Camp. 2, 97 sq.—
    II.
    The name of several other towns.
    A.
    Alba Fucentĭa, or absol. Alba, a town north-west of Lacus Fucinus, on the borders of the Marsi, now Colle di Albe, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 9, 6; Pomp. ap. Cic. Att. 8 post. ep. 12; Plin. 3, 12, 17, § 106.—
    B.
    Alba Pompēĭa, in Liguria, on the river Tanarus, now Alba, Plin. 3, 5, 7, § 49.—
    C.
    Alba Helvĭa or Alba Helvōrum, in Gallia Narbonensis, now Viviers, Plin. 3, 4, 5, § 36.
    3.
    Alba, ae, m., the name of a king in Alba Longa, Ov. M. 14, 612; id. F. 4, 43.
    4.
    Alba Aemilus, m., a confidant of C. Verres, Cic. Verr. 3, 62, 145.
    5.
    Alba, ae, m., a river in Hispania Tarraconensis, Plin. 3, 2, 3, § 22; v. Albis.

    Lewis & Short latin dictionary > Alba Fucentia

См. также в других словарях:

  • Albanus — may refer to:* Alba Longa, an ancient city * St. Alban, soldier who became a Christian martyr * Alban Hills southeast of Rome were known as Albanus Mons to the Romans, and Lago Albano in the Alban Hills was called Albanus Lacus. * Albanus Glacier …   Wikipedia

  • Albānus [2] — Albānus (a. Geogr.), 1) A. mons, Berg in Latium am östlichen Ufer des Albanersees; 2960 F. hoch, mit Jupitertempel; auf ihm wurden die Feriae latinae gefeiert; j. Monte Cavo; 2) die östliche Fortsetzung der Alpen durch Dalmatien, die es von… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • ALBANUS — I. ALBANUS Episcopus Philippensis, sede suâ Arrianorum in fidiis deiectus, Romam ad Leonem Papam inde ad D. Ambrosium Mediolanum concessit. In Germania postmodum, cum Arianis doctoribus obniteretur, sub Theodosio Iuniore capite mulctatus,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Albanus Lacus — geographical name see Albano, Lake …   New Collegiate Dictionary

  • Alban — (lateinisch Albanus) steht für: Alban (Name), Personen mit diesem Vornamen oder Familiennamen Albanus (Sohn der Egeria), Bruder des Virbius und des Capys in der römischen Mythologie (Silius Italicus Punica 4,380f) Namen von Orten und… …   Deutsch Wikipedia

  • Латины — (истор.) Латинское племя (Latini) населяло равнину, ограниченную на С южным течением Тибра, на В Апеннинами, на Ю Массикской горой (Mons Massicus). Эта область, называвшаяся Лациум (Latium), соприкасалась на С с Этрурией, на СВ и В с землями… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Latin names of lakes — Users of Neo Latin have taken the Latin language to places the Romans never went; hence a need arose to make Latin names of lakes that did not exist when Latin was a living language.trategies for constructing Latin names:See companion articleList …   Wikipedia

  • ЛАЦИУМ —    • Latium,          η̉ Λατίνη.     I. В географическом отношении.          Л., средняя из трех западных стран Средней Италии, названная, по обыкновенному толкованию, по имени царя Латина, по другому от latere (quod ibi latuisset Saturnus, Ov.… …   Реальный словарь классических древностей

  • Römisches Reich — Die Buchstaben und Zahlen zwischen den Linien | E4 | bezeichnen die Quadrate der Karte. Orte. AbellaE4 AbellinumEF4 AccaeF3 AceruntiaFG4 Ad FinesB1 Ad NovasNebenk. AgrigentumD7 Alba FucensD2 AlbalongaC3 AletriumD3 AllifaeE3 AlsiumBC3 AmiternumD2… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • ARX Gandulphi — vulgo Castel Gandolfo incolis, castrum Italiae, in ditione Pontificia et Campania Romana. 12. milliaribus distat ab urbe in occasum, Velitras versus in colle, ubi amoenus Summi Pontisicis secessus vernali tempore et autumnali. Egregie restaurata… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • АЛЬБАНСКОЕ ОЗЕРО —    • Albānus lacus,          н. Лаго д Альбано близ города Кастель Гандольфо, озеро с заложенным еще при Камилле во время осады Вей и доселе существующим каналом для стока воды. Вблизи лежит меньшее озеро lacus Nemorensis или spéculum Dianae (н.… …   Реальный словарь классических древностей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»